Στα τέλη του 18ου αιώνα φτάνει στην Κύπρο ο κρητικός ζωγράφος Ιωάννης Κορνάρος ο οποίος εντυπωσίασε με την ιδιάζουσα ζωγραφική του που πηγάζει από την κρητική παράδοση εμπλουτισμένη με φλαμανδικά και  μπαρόκ στοιχεία από την Ιταλία και την Βόρεια Ευρώπη (τουρκομπαρόκ). Η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από τα στρογγυλά ευτραφή πρόσωπα με τα μεγάλα μάτια και τα καμαρωτά φρύδια, τους πλούσιους χρωματικούς συνδυασμούς, την ορθή προοπτική και την χρήση πολλών επιγραφών. Η επικράτηση της ζωγραφικής του και η δημιουργία της σχολής Κορνάρου προκάλεσε βαθύ ρήγμα με την προηγούμενη παράδοση. Τα έργα των καλλιτεχνών της σχολής αυτής όπως η Παναγία Κανακαριά από την ομώνυμη εκκλησίαστη Λυθράγκωμη, δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν σε ποιότητα τα έργα του Κορνάρου.
  Η μικροτεχνία συνεχίζει να ακμάζει κατά την τουρκοκρατία και πολλά έργα αργυροχοΐας και χρυσοχοΐας πιστοποιούν μια πλούσια παραγωγή έργων, όπως το αργυρεπίχρυσο κάλυμμα Ευαγγελίου του 1806 από την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου με σχέδιο του κρητικού ζωγράφου Ιωάννη Κορνάρου που εκτελέστηκε σε έκτυπη τεχνική (repoussé)από τον χρυσοχόο Θεοδόσιο Κωνσταντίνου. 
  Η μικροτεχνία της τουρκοκρατίας εμπλουτίζεται με αξιόλογα έργα ξυλογλυπτικής όπως οι ξυλόγλυπτοι σταυροί με ασημένια επένδυση και σκηνές από το χριστολογικό κύκλο, ο ξυλόγλυπτος σταυρός του 1738 που φέρει ασημένια επένδυση του 1799 και αφιερωματική επιγραφή του Δραγομάνου Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου. Την ίδια περίοδο αναπτύσσεται και η οστεοκοσμητική τέχνη με έργα, όπως το σκήπτρο του Αρχιεπισκόπου Ιωακείμ, του 1823 . Η περίφημη  κλωστοϋφαντική  και κεντητική  τέχνη της φραγκοκρατίας, παρακμάζει και παρατηρείται εισαγωγή των αμφίων και των αρχιεπισκοπικών μιτρών από την Κωνσταντινούπολη, όπως το ωμοφόριο του 1720 με σκηνές της Γέννησης του Χριστού , που ανήκε στον Αρχιεπίσκοπο Σίλβεστρο, κεντημένο από την γνωστή κεντήτριαΔέσποινα και η μίτρα του Αρχιεπισκόπου Φιλόθεου με την Δέηση και μορφές Αγίων του 1745, έργο της κεντήτριας Ευσεβίας.